"จิตประภัสสร"

"จิตประภัสสร" ท่านพุทธทาสแปลว่า "จิตเดิมแท้" "จิตประภัสสร" ดร. ซูสุกิแปลว่า "แก่นแท้แห่งจิต" เพราะฉะนั้น "จิตประภัสสร"หรือ "จิตเดิมแท้" หรือ "แก่นแท้แห่งจิต" ก็คือสิ่งเดียวกับอาลยวิญญาณ "จิตประภัสสร" คือ "ธรรมชาติอันไม่เป็นของคู่ ซึ่งไม่ได้เป็นทั้งฝ่ายดีหรือฝ่ายชั่ว" ท่านเว่ยหล่างได้ให้แนวคิดไว้ว่า "มนุษย์ทุกคนล้วนมีสิ่งที่เรียกว่า "จิตเดิมแท้" นี้ในตัวทั้งสิ้น จิตเดิมแท้นี้ครั้งหนึ่งเคยมีสภาพที่บริสุทธิ์ สะอาด ภายหลังเมื่อคนเราถูกสภาพแวดล้อมยั่วยวนให้เกิดกิเลส จิตเดิมแท้นี้ก็ค่อย ๆ เศร้าหมองลง เมื่อใดก็ตามที่เราสามารถขจัดสิ่งสกปรกที่หุ้มห่อจิตเดิมแท้นี้ออกได้หมดสิ้น เมื่อนั้นจิตเดิมแท้ก็จะส่องประกายสดใสออกมาอีกครั้ง เมื่อจิตเดิมแท้สิ่งประกายออกมาได้ ชีวิตของคนผู้นั้นก็จะหมดทุกข์ เป็นชีวิตที่สงบเยือกเย็น สว่างสดใส อาการที่จิตเดิมแท้สามารถเปล่งประกายออกมาได้เพราะสิ่งสกปรกที่หุ้มห่ออยู่ถูกชำระออกไปหมดด้วยปัญญานี้ ท่านเว่ยหล่างเรียกว่า "นิพพาน หรือ ความหลุดพ้น" แหล่งข้อมูล: สมภาร พรมทา, พุทธศาสนามหายาน, กรุงเทพฯ, มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2534, 183-184 สุมาลี มหณรงค์ชัย, พุทธศาสนามหายาน, กรุงเทพฯ, ศยาม, 2546, 19-20